اگر خميني، اين بنده شايسته خداي، در او فاني نمي شد و جز او را نمي ديد، نه انقلاب به پيروزي مي رسيد و نه مستضعفين رهايي مي يافتند. و اين راز موفقيت امام بود. اين راز نهان بود كه ملت ايران يك پارچه آوايي از صداي رسايش شدند و همراه او «لا اله الاّ الله» سر دادند و همسان با او مشت ها را گره كردند و همگام با او در برابر جبّاران و ستمگران و ابرجنايتكاران ايستادند و تا «احدي الحسنيين» مقاومت و پايداري كردند، و قطعا هرچه پيروزي به دست آمد به خاطر صبغة اللهي انقلاب و راهبرش بود.

عيد قربان روز خجسته و مباركي است كه مسلمانانِ به حج رفته، پس از تمام شدن اعمال حجّشان، قرباني مي كنند و پس از قرباني آنچه بر آنان در حال احرام حرام شده بود، حلال مي گردد، لذا آن روز را عيد تلقّي مي كنند؛ عيدي كه پس از انجام وظايف سنگين حج، به عنوان جايزه الهي و رهايي از احرام پيش مي آيد. و هم چنين اين روز براي ساير مسلمانان جهان نيز عيد است و احترام ويژه دارد. متأسفانه در ايران چندان به اين دو عيد بزرگ اسلامي (فطر و قربان) اهميت نمي دهند، هرچند پس از انقلاب اسلامي، با برگزاري مراسم نماز عيد با آن شكوه و جلال، به آن جلوه اي ويژه بخشيده و حقّش را ادا كرده و شايان تقدير است ولي باز هم اميد است از اين روز شريف و عيد اسلامي، تجليل بيشتري به عمل آيد.

به هر حال امروز روز گرفتن جايزه از خداي منان است، روزي است كه بايد در آن آهنگ گناه نشود و انسان هاي مؤمن، با استفاده از چنين روز باعظمتي كه درهاي بهشت بر رويشان گشوده مي شود و باب رحمت الهي باز مي گردد، دست هاي آلوده از گناه خويش را به سوي آسمان بلند كنند و با تضرّع و زاري، به پيشگاه رحمان و رحيم، درخواست مغفرت و آمرزش نمايند و حاجت هاي فردي و نيازهاي اجتماعي و گروهي خود را با اميد استجابت و روا شدن، بطلبند و بسيار عبادت و نيايش كنند. و قرباني در اين روز اگر براي زائران خانه خدا واجب است، براي ساير مسلمانان نيز سنّت مؤكّد است و بر آن تأكيد فراوان شده است. در روايت هاي مكرري نقل شده كه در روز عيد أضحي قرباني كنيد تا گرسنگان و بيچارگان از خوردن گوشت سير شوند؛ آنان كه روزها بلكه ماه ها توان خريدن يك كيلو گوشت براي خانواده خويش را ندارند، در اين روز فرخنده كه براي همگان عيد است و بسيار خجسته و مبارك است، آنان نيز خوشحال گردند و از خوردن گوشت حلال، بي منت، سير شوند.

و امروز روز «تكبير» است؛ تكبيري گويا، كوبنده، محكم و بامحتوا؛ تكبيري كه بازتابش كاخ ستمگران را به لرزه درآورد و قلب ستم ديدگان را شاد سازد؛ تكبيري كه بيگانگان را براي هميشه از ضربه زدن به ايران اسلامي، نوميد گرداند و سرانجام تكبيري كه به دنيا اعلام كند: ما با تكيه بر «قاصم الجبارين» از هيچ قدرتي ترس و واهمه نداريم و اگر روزي دشمنان اسلام در پي يورش به خاك ما يا هجوم به فرهنگ اسلامي ما برآمدند يا آهنگ حمله به ما را داشتند، با همين نداي ملكوتي كه شاه را از ايران بيرون انداخت و در مزبله تاريخ سرنگون ساخت، از خود و سرزمين خود و ناموس و مقدّسات خود و انقلاب خونبار خود، مردانه و شجاعانه، دفاع مي كنيم و به خواست خداوند پيروزي و سربلندي از آنِ امت ما و شكست و سرافكندگي از آن دشمنان اسلام است.

دنيا بداند كه ملت ايران با «تكبير» زنده است و با تكبير در صحنه، پاينده است و با تكبير بر دشمنان مي تازد و با تكبير كشورش را مي سازد.